Veel in de wereld gaat over "de kans". Op oorlog, op een bomaanslag, of je 100 zal worden, of je kinderen krijgt, of je kanker krijgt. Dat laatste heb ik nu en dan eentje met een grote kans om dood te gaan.

Maar ik wil blijven leven en om dat voor elkaar te krijgen is het heel belangrijk om daarin te geloven. Bij de pakken neerzitten is geen optie. Ik vind dat niet eenvoudig. Ik heb weinig houvast (weinig kans) om beter te worden. Doen alsof het wel goedkomt, dat werkt niet. Maar wat dan wel?

Ten eerste is het nodig dat ik de donkere, lelijke kant ook toe zal blijven laten. Doodgaan is immers een deel van de realiteit. Erkennen in plaats van ontkennen. En ook om het verdriet daarover te ervaren. Maar niet om er in te verzuipen. Ik geloof dat het wegstoppen van gevoelens en gedachten heel slecht is voor het genezingsproces.

Ten tweede is het heel belangrijk om bij mijzelf te blijven op alle gebieden. Luisteren naar de signalen van mijn lichaam (moe, pijn en dus rust nemen), want mijn lichaam heeft het heel erg zwaar. Openstaan en het onderzoeken van tips en suggesties en kijken wat daarvan bij mij past. Kritisch zijn op wat wordt aangeboden door "beter-makers", de voors en tegens goed bekijken. Het gaat om mijzelf te vertrouwen in deze woelige tijd.

Ten derde gaat het er om dat ik precies benoem wat het maakt dat ik verder wil leven. Wat geeft betekenis aan mijn leven? Welke mensen hebben mij nodig? Hier gaat het vooral over de liefde voor anderen.

Aan kansberekening hebben we eigenlijk niets. 15 Jaar geleden volgde ik trainingen bij Landmark Education, een club die veel kritiek kreeg over hun methode van zelfonderzoek maar die voor mij heel erg behulpzaam was. Zij hadden het over "What moves, touches and inspires us?" Laat ieder van ons nagaan wat voor jezelf belangrijk is in je leven. 

Wat ik hierboven heb opgeschreven geldt in hoge mate voor alles in ons leven. We matten ons af in presteren en prestige.  Kijk naar de TV en je rolt van de ene battle in de andere. Of het nou gaat om koekjes bakken of om je naaste een loer te draaien. De angst om er niet bij te horen is groot. We gaan uit van wantrouwen in plaats van vertrouwen. En vaak niet ten onrechte want we zijn elkaars concurrent geworden. 

Is er nog een kans op anders, fatsoenlijker, liever, aardiger, warmer. Is er nog kans op meer mens worden met elkaar? Lasat het niet over aan de kansberekening, begin vandaag. 

(4-6 oktober 2014)