Van 2005 tot 2008 heb ik een opleiding gedaan naast mijn werk. Rebalancing is een opleiding tot lichaamsgericht therapeut, maar veel mensen, ook ik, volgen deze ook als een vorm van persoonlijke ontwikkeling (www.rebalancing.nl). Ik begon eraan omdat ik niet meer tevreden was met mijn werk, terwijl ik geen idee had wat ik dan wel wilde gaan doen.

Gedurende die opleidingstijd vond ik het heerlijk om elke maand een paar dagen volkomen andere dingen te doen dan mijn "hoofd-werk" bij de gemeente Amsterdam. Er kwam als het ware een betere balans tussen werk en andere zaken. Dat was pure winst.

Veel mensen vroegen mij nadien of ik ook zelf een praktijk ging beginnen. Mijn ondernemingszin kriebelde wel, ik liet een website maken en kaartjes drukken. Ik behandelde ook mensen in de avonduren. Maar, en nu komt het, ging ik ook minder dan fulltime werken? Want zo creëerde ik immers een soort dubbele baan. Daar was ik al mee bekend omdat ik ook een aantal jaren raadslid was geweest, naast mijn werk.

Durfde ik nieuwe keuzes te maken? Eigenlijk niet. Ik had een zorg over de teruggang van mijn inkomen. Daar had ik een aantal redenen voor en die waren ook niet raar. Mijn echtscheiding had een financiële impact, ik betaalde voor de studie van een van de kinderen. Nog meer veranderingen voelde als teveel.

Er kwamen allerlei stemmetjes langs die zeiden dat ik mezelf niet serieus nam. Ik wilde toch wat anders en nu het puntje bij het paaltje kwam bleef ik zitten op m'n comfort. Ja zeggen, maar nee doen. Maar wat ik daar nu aan wil toevoegen is dit.

De honger was blijkbaar niet zo groot om toen heel andere stap te zetten wat betreft mijn werkactiviteiten. Door het zo te formuleren ontstaat er meer oprechtheid. En zo is het waarschijnlijk bij heel veel 'kruispunten in ons leven'. Telkens komen dan vragen naar voren die gaan over het echte belang of de echte wens of behoefte. En daarbij gaat het even zo vaak over 'Who am I in the matter?'

(4 oktober 2014)