Deze blog is mijn laatste van 2014. Ongeveer 3 maanden geleden was er nog geen haar op mijn hoofd die bedacht om zelf een website en een blog te maken. Ik had wel wat anders te doen. Ook al voelde ik me al langere tijd lichamelijk niet fit, er gingen geen alarmbellen af. Daarom kwam de mededeling dat ik pancreaskanker heb als een donderslag bij heldere hemel. En dat gold natuurlijk ook voor onze familie, vrienden, collega's en andere bekenden. Wat een schrik.

Alice en ik zijn getrouwd op 25 oktober. Daarmee hebben we voor eens en voor altijd uitgesproken dat wij elkaars man en vrouw willen zijn. Wij zijn onlosmakelijk en met liefde met elkaar verbonden. Maar onze levens zijn tegelijkertijd enorm veranderd.
Freek de Jonge schreef het gedicht "Wees niet bang". Een gedicht dat zo mooi en oprecht is. Het gaat zo over wat ons mensen bezig kan houden. Lees maar....

Wees niet bang, je mag opnieuw beginnen,
vastberaden, doelgericht of aarzelend op de tast
Houd je aan regels, volg je eigen zinnen
Laat die hand maar los of pak er juist een vast.

Wees niet bang voor al te grote dromen
Ga als je het zeker weet en als je aarzelt… wacht
Hoe ijdel zijn de dingen die je je hebt voorgenomen
Het mooiste overkomt je, het minste is bedacht.

Wees niet bang voor wat ze van je vinden
Wat weet je van de ander als je jezelf niet kent
Verlies je oorsprong niet door je te snel te binden
Het leven lijkt afwisselend maar zelfs de liefde went.

Wees niet bang, je bent een van de velen
en tegelijk is er maar een als jij
Dat betekent dat je vaak zal moeten delen
en soms zal moeten zeggen laat mij vrij.

Freek de Jonge

En dan zijn er de Kerstdagen en dan wenkt er een nieuw jaar. Het is de periode van "Wensen voor de Toekomst". Die hebben we allemaal, denk ik. Bij Alice en mij gaat het erover dat wij samen verder mogen leven, waarbij wij allebei lichamelijk gezond zijn.

Ik heb dit blogbericht de titel Vrede en Vrijheid meegegeven. Dat is een andere oprechte wens die ik heb voor ons als mens en voor het leven op deze wereld. De afgelopen weken heb ik, op persoonlijke titel, gewerkt aan een Open Brief aan de Tweede Kamer en het Kabinet over de (asiel) migratie. Juist de problemen in conflictgebieden in de wereld moet ons raken als medemens, ik ben daar beroepsmatig al meer dan 20 jaar mee bezig. In mijn brief doe ik voorstellen aan de landelijke politieke partijen om op het gebied van het vreemdelingenbeleid veel meer samen te werken en ook om binnen Europa veel slagvaardiger te worden. De grootschalige migratie en conflicten kunnen niet makkelijk worden opgelost, maar er kan echt veel verbeterd worden. Begin januari, als Nederland weer aan het werk gaat, zal ik de Open Brief opsturen en publiceren. Je krijgt daarvan bericht.

Alice en ik willen deze blog eindigen met de wens dat 2015 jou veel vrede en vrijheid mag geven. Vrede met jezelf en de mensen om je heen en daardoor zoveel Vrijheid om te mogen zijn wie je bent.

Ik worstel met mijn toekomstperspectief. De afgelopen paar maanden zijn er talloze dingen gebeurd en veel hield verband met de ernst van mijn ziekte  en de prognoses daarover. Mijn wil om te blijven leven aan de ene kant en een soort doodstijding aan de andere kant verdragen elkaar slecht. Ik merk dat het er erg precies op aankomt welke woorden ik daarbij gebruik, vaak ook onbewust.

Ik ben nu 3 maanden bekend met de kanker. De afgelopen tijd zijn we eigenlijk continue bezig geweest om de kanker, de tumor kleiner te laten worden. Dat begon met het gebruik van supplementen, daarna vanaf november chemo. Sinds kort ook wiet-olie. We weten op dit moment niet of al deze inspanningen de tumor al heeft verkleind.

Dat maakt het ook zo lastig om vooruit te kijken. Gisteren bedacht ik me dat het op dit moment voor mij goed is om het woord 'herstellende' te introduceren. Al onze inspanningen en energie hebben tot doel om de tumor te laten verdwijnen. Zodat mijn lichaam weer helemaal gezond kan zijn. In die fase zit ik nu: 'ik ben herstellende' van de aanwezigheid van de tumor en de bijeffecten. De chemo maakt ook het goede kapot en mijn lichaam moet werken om hiervan te herstellen, naast de aanslag die er so wie so is gepleegd.

Gelukkig voel ik me tot nu toe niet erg ziek van de chemo. Lichamelijk gaat het sowieso redelijk. Ergens eind december of begin januari zal er meer duidelijk zijn over de kanker. "Wie dan leeft, die dan zorgt!" is een bekend gezegde en de moeite waard om naar te leven, hoe lastig soms ook. Ik zal me de komende paar weken vooral blijven richten op "ik ben herstellende". Dat beschouw ik nu als mijn focus.

Nu, en de komende weken, gaat het er om dat ik mijn herstel optimaal ondersteun. Ik hak de tijd in stukken waardoor ik mijn gedachten zoveel mogelijk kan richten op de korte termijn. Daar horen ook de Kerstdagen bij en afspraken maken over samenzijn met familie. Wat daarna het toekomstperspectief kan zijn, dat is nu voor mij onbekend. Daar moet het nu nog even niet over gaan, ook niet in mijn hoofd.

Met mezelf heb ik afgesproken om wekelijks wat te schrijven op mijn website. Vandaag zit ik even in een 'schrijversdipje', en gedachten over 'hoe verder?' houden me bezig.
Ik heb de afgelopen paar weken relatief weinig pijn. Het niveau van de pijnstilling is al 4 weken gelijk. Dat vind ik positief en dan denk ik af en toe ook dat de tumor zich terugtrekt. Ik heb immers niet zoveel last.  Maar of dat echt zo is wordt pas eind december onderzocht.

En tegelijkertijd 'weet' de hele buitenwereld dat de toekomst er somber uitziet. Dat is voor mij erg voelbaar. Ik weet op dit moment niet hoe ik hier mee om kan gaan. Op dit moment is er bij mij nog niet zoveel ruimte om te spreken over doodgaan. Mijn levenswens is heel sterk, daarvoor zoek ik de goede hulp. Leven en dood, het zijn zulke tegenpolen dat ze zich niet makkelijk samen laten voegen.

Nu ik dit zo schrijf komt ook bij me op dat ik dagelijks mag vragen aan "het hogere" om mij een lang leven te geven in een gezond lichaam. Ik ben zelf niet verbonden aan een specifieke godsdienst, maar ik voel wel dat er "iets" is, een positieve energie die stuurbaar is en waar ik ook gebruik van mag maken om mij te genezen.

In deze tijd van mijn leven ontstaan er 'ont-dekkingen'. Ik ben ook begonnen om "iets" te bedanken voor wat de dag me heeft gegeven. Iemand of iets bedanken voor "alles" is iets heel groots!. Het is namelijk inclusief alles wat niet fijn is. Om dan toch alles te kunnen omarmen, ontstaat er een geweldige vrijheid in onze levens.

Ik wil deze week wat proberen te schrijven over "the mind". Ik bedoel daarmee vooral het vanzelfsprekende denken. Gedachten die als vanzelf opkomen en ook weer weg kunnen gaan. Vaak zijn gedachten verbonden met een emotie: bang, blij, boos, verdrietig. Iedereen kent dit.

Onze mind, ons hoofd, is nogal sturend aanwezig en de daar geproduceerde gedachten zijn altijd verbonden met je geschiedenis, met een eerdere ervaring. En ook als het gaat over een toekomstige gebeurtenis, de invulling ervan is gebaseerd op bestaande informatie. Onze mind is vermoedelijk het meest actieve deel van onszelf, maar ook heel lastig stuurbaar. Het kan ons behoorlijk beheersen.

Bij mij gaat de drukte in mijn hoofd nu vooral over leven en dood. Ik luisterde naar een CD van Willem de Ridder over Spiegelogie. Een deel van de conversatie gaat over "compleet zijn". Het gaat vooral ook over de invloed die ontstaat als gevolg van het veranderen van het denken over jezelf en over de mensen om je heen. En de effecten die er zijn als je je echt richt op iets wat je wilt. Dan gaat dat gebeuren!

Zo ook zal er in ons lichaam een andere energie op celniveau kunnen ontstaan als zo veel mogelijk mensen zich richten op 'iets'. En dat iets zet je in de wereld. Ik wil jullie vragen of jullie in jullie gedachten mee willen nemen dat "Simon een hele goede gezondheid heeft". (Dus niet een gezondheidswens, maar een statement, een 'iets'). Die goede gezondheid is het baken en de cellen van mijn lichaam weten nu wat de koers gaat zijn. Misschien vind je dit wat vaag allemaal. Dat snap ik, hetzelfde geldt vaak ook voor mij. Maar er is meer tussen hemel en aarde. Wil je me daarin steunen?

Ik sluit af met het volgende. In mijn leven ging (gaat nog) veel over "doen". Dat is in mijn werk zo, maar ook thuis. (Behalve als ik er een hekel aan heb.) Mijn mind speurt eigenlijk altijd of er nog wat wat te doen valt. Ik lag even in bed en toen, voor het eerst, bedacht ik me dat sommige dingen de tijd nodig hebben, zoals bijvoorbeeld het verdwijnen van de tumor. "Ik kan niet alles regelen, ik heb niet alles in de hand", bedacht mijn mind! Daardoor ontstond er een zekere rust. Wat een heilzaam effect van een andere mindset!

En dan de echte afsluiter. Donderdagmiddag ben ik op mijn werk geweest. Op het fietsje daar naar toe zei mijn "mind"...."dit is onderdeel van je reintegratietraject, je gaat weer aan de slag". Grappig hé dat dit het eerste was wat bij me opkwam.  Het was vooral ook fijn om al mijn lieve maatjes even te zien, te spreken, even te knuffelen. Het voelde als thuiskomen. 

Deze week heb ik geen chemo. Zo geleidelijk wordt ik wat fitter. Ik zie op tegen de volgende ronde, komende week. Tegelijkertijd kan die nieuwe ronde misschien helpen om de tumor kleiner en kleiner te laten worden. Dus ik ga er toch voor de komende 3 weken.

Vanmiddag bij de oncoloog geweest. Gelukkig zijn er op dit moment geen extra zorgen, ook de pijn is behoorlijk goed te beheersen. Mijn gewicht is stabiel. Ik kwam er redelijk opgelucht vandaan, met iets van een sprankeling van 'nog niet verloren!'

Het lijkt alsof ik in een wat andere fase ben gekomen. Ik denk vaker aan doodgaan. En tegelijkertijd zijn Alice en ik ook steeds op zoek naar hulpmiddelen die de tumor zou kunnen laten slinken en verdwijnen. Daarvoor hebben we onlangs wietolie ontdekt.

Het is gewoonweg lastig om alleen 'in het nu' te leven, ook al voel ik me redelijk fit. Ergens daarboven hangt zo'n donkere wolk, maar je ziet hem niet. Je begrijpt het misschien......het is lastig om met al die onzekerheden te leven. Des te belangrijker om het leven maar zo eenvoudig mogelijk te houden en me ook zoveel mogelijk te blijven richten op 'vandaag'. En op 'de avonden' als ik lekker knus met Alice op de bank zit. Wat een genoegen is dat !!!!