Deze week heb ik voor de derde keer chemo gekregen. ik lijk daar wat meer last van te hebben dan de week daarvoor. Volgende week slaat over en kan mijn lichaam wat herstellen van de aanslagen die er worden gepleegd.

Tijdens het toedienen van de chemo, afgelopen dinsdag, schreef ik onderstaand gedichtje wat ik jullie natuurlijk graag wil geven.

Van de druppel en de traan

Traag groeit de regendruppel uit tot een watertje op het raam
Wat begon als een spat groeit uit tot 'iets van faam'
De druppel gaat op reis, het water zal zijn weg gaan vinden
Plaats en vorm zijn onbekend maar kunnen alles verbinden.

En achter mijn ogen dient de traan zich aan
Zachtjes, teer alsof het nog niet helemaal is toegestaan
Ik zit stilletjes met mijzelf in dit moment en wacht
Tot de traan zich een weg zoekt over mijn wang

Mijn adem verdiept zich op mijn verzoek
En geeft de ruimte om te aarden en te aanvaarden
En de rust te geven om mijn weg te vinden,
Mijn pad te gaan, net als de druppel en de traan

(Simon, 18-11-2014)

Ik merk dat ik het fijn vind om contact te blijven houden met "de buitenwereld", vooral ook om actief te kunnen blijven en mijn levenservaring en kennis te delen waar dat kan. Dat is deel uit gaan maken van mijn missie: ik wil de wereld en het leven van mensen (in het klein en in het groot) een beetje beter maken.

Zoals ik een paar maanden geleden al zei: "Het is nog niet mijn tijd om dood te gaan. Ik heb nog veel te geven en veel om voor te leven".

"Noblesse oblige", adel verplicht! Je maakt een website en blogberichten, de lezer verwacht dan ook wel wat. Al een paar dagen hik ik er tegenaan om een berichtje te maken. De afgelopen weken zijn heel intensief geweest en vermoedelijk blijft dat ook zo. Mijn 'gebruikstijd' per dag is beperkt. Ik heb er een kwaal bijgekregen, namelijk een soort koliekpijn in mijn onderbuik. Nou, dat staat garant voor 4 uur pijn per dag die zich slecht laat wegsturen. De chemo van deze week heeft minder bijwerking dan de vorige. Dat is natuurlijk fijn. Het lijkt een soort inruilactie.

Zoals je weet heb ik de afgelopen paar weken heel intensief sessies gedaan. Ik wil daardoor scherp krijgen hoe en waarom mijn leven tot nu toe zo is verlopen, te meer omdat ik niet wil uitsluiten dat psychische componenten een lichamelijke 'afdruk' hebben. Nou zijn er tientallen gezegdes en spreekwoorden waar de relatie al wordt gelegd tussen lichaam en geest, dus 'what's new' zou je zeggen. En toch is er nog veel te ontdekken heb ik gemerkt.

Voor mij gaat veel over eerlijkheid, openheid en in verbinding zijn met de mensen om mij heen. En dan komen zowel het verleden als het heden aan bod. Niet om daarin te blijven rondmalen, maar wel om uit te vlooien wat goed en gezond is voor mij leven en om te ontdekken hoe makkelijk je ook van het padje afraakt. Want, o, o hoe moeilijk is te erkennen dat je niet grenzeloos bent.

Dagelijks ervaar ik hoe lastig het is om te leven met de dood zo dichtbij. Daarom is het voor mij heel belangrijk om mijzelf actief te houden op gebieden die bij me passen. Nou heb ik bedacht om een nieuw onderdeel in de website te plakken. De bedoeling is dat dit een plek wordt waar ik maatschappelijke en menselijke problemen op tafel leg.

Ik weet zeker dat veel mensen zich zorgen maken over allerlei ontwikkelingen, maar wat moet je er verder mee? Ik weet dat ook heel vaak niet. Maar ik weet wel dat alles wat je naar buiten brengt op een of andere manier uiteindelijk iets teweeg brengt. Het nieuwe onderdeel van de website krijgt de titel "To be honest....."

Wordt vervolgd.

Vertraagd leef ik mijn leven
Een nieuw leven, want mij onbekend
Met ingrediënten zoals hoop en angst
Van vasthouden en van loslaten
Alles heeft zijn plaats en tijd
(Simon, 7-11-2014)

Deze week (dinsdag) heb ik mijn eerste chemo 'genuttigd' in het AMC. Er volgen er nog twee en dan een week niet. Daarna nog zo'n cyclus, waarna gekeken wordt of er een effect is te constateren.

De chemo voelde alsof er een strijd werd gevoerd in mijn lichaam. Meer pijn, koorts en vanaf donderdagmiddag een soort 'back to normal'. Maar ook anders, want snel moe, duizelig. Ik ben even gaan wandelen in het u bekende Weesp en even neergestreken in 'La Ruelle' voor een koffie met appeltaart en veel slagroom om op gewicht te blijven. Dat laatste is een hele toer en blijft raar omdat ik wel een lekkerbek ben.

Eind van de vanmiddag zetten Alice en ik weer koers naar een huisje nabij Zwolle, zodat de afspraken die ik heb gemaakt voor sessies in het weekend door kunnen lopen. De sessies zijn onderdeel van mijn activiteiten die samen met de chemo en ondersteunende natuurgeneeskundige middelen er toe kunnen leiden dat de tumor kleiner, kleiner en kleiner kan worden.

Deze week heeft een scala aan ervaringen voor mij. Eerder schreef ik al over mijn behoefte om onder begeleiding zelfonderzoek te doen in relatie tot mijn leven op dit moment. Het voert te ver om de methode uit te leggen, maar het gaat er om wat mijn lichaam mij wil vertellen. Welke pijn, welk verdriet is er in mij van vroeger, van vandaag. En wat kan ik verder met deze wijsheid van het lichaam. Het mag niet worden uitgesloten dat er een verband is tussen de ziekte en de opgeslagen ervaring op celniveau.

Ik schrijf dit op vrijdagmiddag op weg van Zwolle naar Weesp. Ik voel me goed. Wel eerder moe, maar ook een soort uitgerustheid na drie intensieve sessies. Morgen ga ik samen met Alice opnieuw naar Zwolle tot en met maandag. De sessies lopen door en tegelijkertijd vieren we onze honeymoon. Alles kan tegenwoordig.
Dinsdag start ik met de chemotherapie. Ik zie daar tegenop, ben bang voor de mogelijke bijwerkingen. Toch heb ik er voor gekozen omdat er ook een kans is dat dit me gaat helpen.

Mijn mantra is: de tumor wordt kleiner, kleiner en kleiner. Let it be!